Görünüşe göre birkaç haftada bir, çocuklu kadınların neden fahiş çocuk bakımı maliyetinden bağımsız olarak işe geri dönmeleri gerektiğine dair iyi niyetli bir makale daha var. Ve özellikle uzun kariyer molalarının bir sonucu olarak kadınların yaşadığı hasar emeklilik ve kariyer gelişimi ile ilgili olarak mükemmel noktalara işaret ediyorlar.

Ama yaptığımız iş hepimize fayda sağlarken neden kadınlar işe girip çıksın ki? Kadınlar neden hiçbir şey için verimli bir şekilde çalışmakla kariyerlerini geliştirmek arasında seçim yapmak zorundalar? Görünüşe göre her zaman bir kaya ile sert bir yer arasındayız.

• Evde anneler için ‘hastalık izni’ yok

Bu tür makalelerde tekrarlanan geri çağırma, kadın ücretlerinin yüzdesi makul olduğu için çocuk bakım ücretlerinin hesaplanmasını askıya alır. Anne için kişisel bir harcama olarak değil, bir ev masrafı olarak görülmelidir. Ama ya bu “yüzde” yüzde 100 veya daha fazlaysa? Çocuk bakım ücretleri bir kadının maaşını gerçekten aştığında ne olur?

Gerçek şu ki, sadece bir ebeveyni olan bir aile, bütçelerinde çalışmak için daha fazla paraya sahip olsaydı, muhtemelen yapacakları şey buydu.

1 Temmuz 2018’den itibaren geçerli olacak çocuk bakımı indiriminde yapılan yeni değişiklikler, daha yüksek çocuk bakım ücreti ödemekten başka seçeneği olmayan birçok aile için duruma yardımcı olmuyor. Aslında, Sidney, Melbourne ve Canberra gibi yüksek maliyetli şehirlerde yaşayan birçok insan için yeni değişiklikler onları ceplerinde daha az parayla bırakacak.

Çocuk bakımı kesintilerindeki değişiklikler (olması gerektiği gibi) düşük gelirli aileler için mükemmel ve bu ailelerdeki kadınları işgücüne geri dönmeye teşvik etmek için harika olsa da, orta veya yüksek gelirli ailelerdeki kadınlar önemli ölçüde daha az destekleyicidir. cesaretlendirdi. İşe geri almak. Bazıları iptal edilecek (zaten).

Çocuk bakımı kesintisinde büyük bir değişiklik, hükümetin ödediği çocuk bakımı fiyatına bir üst sınır koymaktır. Şu anda, hükümet çocuk bakımının gerçek maliyetinin yüzde 50’sini ödüyor, önümüzdeki Temmuz itibariyle bugünün ücretini 115,50 dolar olarak belirledi, bu da birçok banliyöde (bir kez orada olduğunuzda) çocuk bakımının ortalama maliyetinin oldukça altında. alıyorum)!).

Ailem için (ve sadece bir çocuğumuz var), tam zamanlı çalışmaya geri dönersem, çocuk bakımı için cebimden 32.900 dolar alacağız (Federal Eğitim Bakanlığı web sitesindeki bir hesap makinesine göre). Bunu bir perspektife oturtmak gerekirse, bu, Sidney’in en seçkin özel okullarından bazılarında son sınıf öğrencilerinin yıllık öğrenim ücretine benzer.

Ve bir çocuğum daha olursa (ki bunu bekliyorum) birdenbire maliyet evin ücretini aşıyor. Aslında, ailemin yılda 2.000 dolara tam zamanlı çalışması gerekir (ve yalnız değilim).

Kusura bakmayın ama polisten harcamaların saçma sapan olmasını beklemeliyiz.

Bu, her bakımdan iyidir ve bir kadının gelecekte mali ve kariyer beklentilerini mahvetmesinin tüm yollarını özetler, ancak işe gitmek ve bir ev satmak arasındaki rekabette, seçim bir yanılsamadır.

İşi yapmamanın maliyeti de çok gerçek. Ortalama olarak, işgücünde 10 yıl kazanan bir kadın, emeklilik bakiyesinde 85.000 dolarlık bir boşluk bırakıyor. Çocuk yetiştirmek için işe ara vermek, liderlik gelişimine zarar vermekten bahsetmiyorum bile, ömür boyu %17’lik bir gelir farkı oluşturuyor.

Temel olarak, kadınlar her iki durumda da kaybeder. Kızgın olmalıyız.

Dünyanın en eğitimli ve üretken kadınlarına sahibiz. Çalışan anne sayısındaki sadece yüzde 6’lık bir artış, ekonomimiz için 20 milyar dolarlık bir kârla sonuçlanacaktır.

Bu nedenle, kadınların sadece iş gücüne geri dönmeleri için değil, işlerinden maddi olarak yararlanmaları için de etkin bir şekilde desteklenmesini sağlamak herkesin sorumluluğudur.

Kadınlar sadece bunu emmemeli ve eve daha az nakit almamalı – hatta çalışma ayrıcalığı için ödeme yapmamalı. Özellikle toplum, ekonomi ve bütçe bizim işimizden fayda sağladığında. Maaşlarını etkin bir şekilde ödeyememek için annelerin emeğinden yararlanması toplumumuz tarafından takdir edilmektedir.

İşlerimiz ve ailelerimiz için gelecekteki finansmanı feda etmek ya da maaşlarımızın çoğunu veya tamamını (veya daha fazlasını) ulusun iyiliği için ve gelecekteki gelirleri feda etmek arasında sıkışıp kaldık.

Ve cepten çocuk bakım masraflarını bir kadının maaşının yüzdesi olarak hesaplamaktan kaçınsak bile, birçok aile için yine de hane gelirinin üçte birini oluşturmamız gerekiyor.

Kocalar, aile bütçelerinin tükenmesi, karılarının kariyerlerinde ilerleme talepleri ve ardından gelen emekli maaşının olmaması konusunda heyecanlı olmalı. Çünkü eşler daha düşük emekli maaşı aldığında, kocalar emekliliklerinde daha az toplum serveti elde eder.

Hane gelirinin yüzdesi olarak hesaplansa bile ertelenmemelidir. Değişim için aramalıyız.

Çocuk bakımı ve eğitim sektörlerinde yapısal değişikliklere ihtiyacımız var. En azından çocuk bakım ücretlerini düzenlememiz gerekiyor. Hükümet, çocuk bakımı için günlük maksimum harcamanın 115 dolar olduğuna karar verirse, bunu düzenlemelidir. Pazarın gücü maliyetleri aşağı çekmeyecek (henüz değil, bir süre beklememiz gerekecek), özellikle de Sydney’de bebek bakıcılığı yeri bulmak o kadar zor ki hamile kadınların bebeklerinin adını yazmaları zor. …görünmesinden önce gereklidir.

İdeal olarak, ihtiyacımız olan şey ücretsiz, halka açık erken çocukluk eğitimidir (ki bunun daha sonra çocukların okul sonuçlarını iyileştirdiğini biliyoruz). Uzun kariyer molalarının içerdiği potansiyel riskler nedeniyle kadınların işgücüne dönüşünü savunanlar birçok yönden haklılar, ancak çözümün kadınların sorumluluğu olduğunu öne sürerek (“ne pahasına olursa olsun işe geri dönmek”) şunu unutuyorlar. Bu sorun bireysel kadınların sorumluluğunda değildir.

Hükümet, toplum ve genel olarak ekonomi, çalışan kadınlara ödenen ve ödenmeyen her yardımdan giderek daha fazla yararlanıyor. Bu yüzden ortak sorumluluğumuz, bu işi yapmak için desteğe sahip olduklarından emin olmaktır. Bunun için ödenmesi gerekir.